Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/26

—   26   —

 — Prawda, znam.
 — Zatem je powiesz.
 — Jużbym je powiedział, gdybym je był miał powiedzieć!
 — Skoro tak, to ja powiem, gdyż nie uważam tej tajemnicy za tak ważną.
 — Wolno panu, jednak zdaje mi się...
 — O!.. na bok wspaniałomyślność; nie pozwolę panu iść do Bastylji. Mów pan, albo ja będę mówił.
 Manicamp był człowiekiem dowcipnym i pojął, że dosyć zrobił dla swojej opinji; teraz szło o to, aby ją zachować i odzyskać łaski króla.
 — Mów pan, — rzekł do pana Saint-Agnan. — Uczyniłem wszystko, cokolwiek sumienie nakazywało mi uczynić, a sumienie moje pod wysoką musi być władzą — dodał, zwracając się do króla, — kiedy przeważyło rozkazy Jego Królewskiej Mości, jednakże sądzę, że Jego Królewska Mość przebaczy mi, skoro się dowie, że tu chodzi o honor jednej z dam.
 — Jednej z dam?.. — zapytał król niespokojny.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Zatem dama była przyczyną walki?
 Manicamp skłonił się. Król powstał i zbliżył się do niego.
 — Jeżeli to osoba znakomita — rzekł — nie będę się gniewał, że byłeś tak wstrzemięźliwy — przeciwnie.
 — Najjaśniejszy Panie, wszystko, co ma związek z dworem Waszej Królewskiej Mości, albo jego brata, jest znakomite w moich oczach.
 — Dworem mojego brata — powtórzył Ludwik XIV-ty z pewnym rodzajem wahania... — przyczyna walki jest zatem dama dworu mojego brata?
 — Tak, dworu księżny.
 — Dworu księżny?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Zatem dama ta?
 — Jest panną honorową Jej książęcej wysokości, księżny Orleańskiej.
 — O którą pan de Guiche pojedynkował się, mówisz?