Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/260

—   260   —

czął. Połóż się, prześpij się parę godzin; a jutro, wstawszy, wsiądź na dobrego konia i zmachaj go dobrze.
 I przyciągając go do siebie, uścisnął, jak własne dziecko, Athos uczynił z nim to samo, lecz widoczne było, że pocałunek ojca był czulszy i silniejszy, niż przyjaciela. Młodzieniec raz jeszcze spojrzał na tych dwóch ludzi, starając się owładnąć ich myśli. Lecz wzrok jego ześlizgiwał się z twarzy, śmiejącej się muszkietera, jak i ze spokojnej i słodkiej hrabiego de la Fere.
 — Dokąd idziesz, Raulu? — spytał ten ostatni, widząc, że Bragelonne chce wyjść.
 — Do siebie, panie! — rzekł tenże głosem słodkim, lecz smutnym.
 — A więc tam cię znajdziemy, jeżeli ci będziemy mieli co do powiedzenia.
 — Tak. panie! a czy przewidujesz, że będziesz mi miał co do powiedzenia?
 — Kto to może wiedzieć! — rzekł Athos.
 — Tak, może nową jaką pociechę — rzekł d‘Artagnan, popychając Raula lekko ku drzwiom.
 Raul, widząc spokój na twarzach dwóch przyjaciół, wyszedł od hrabiego, nie unosząc z sobą nic, prócz uczucia osobistej boleści.
 — Chwała Bogu!.. — rzekł — mogę teraz o niczem nie myśleć tylko o sobie.
 I, owijając się płaszczem tak, aby przechodnie jego smutku nie widzieli, udał się do swego mieszkania, jak przyrzekł Porthosowi.