Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/27

—   27   —

 — Tak i tym razem, już nie kłamię.
 Ludwik zrobił poruszenie, pełne pomieszania.
 — Panowie — rzekł, zwracając się do widzów tej sceny — chciejcie się na chwilę oddalić, abym pomówił sam na sam z panem Manicamp. Wiem, że może się usprawiedliwić, a nie śmie wobec świadków. Przypasz pan swoję szpadę, panie Manicamp.
 Manicamp wykonał rozkaz.
 — Hultaj pełen przytomności umysłu, — rzekł d‘Artagnan, biorąc pana de Saint-Agnan pod rękę i oddalając się z nim razem.
 — Wypłynie, — rzekł Saint-Agnan d‘Artagnanowi do ucha.
 — Nawet z honorem, hrabio.
 Manicamp spojrzał na pana Saint-Agnan i na kapitana z podziękowaniem, a król nie dostrzegł tego spojrzenia.
 — Idźmy, idźmy — mówił d‘Artagnan, przechodząc próg drzwi — złą miałem opinję o nowem pokoleniu. Byłem w błędzie, to zuchy ci nowi ludzie.
 Valot wyprzedił ulubieńca i kapitana.
 Król i Manicamp sami zostali w gabinecie.