Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/279

—   279   —

 — W jakimże celu kazałeś przygotować konia?
 — Ależ, Najjaśniejszy Panie, po to, ażeby hrabia udał się do Havru, a stamtąd do Anglji.
 — A więc zdradziłeś mnie, mości panie — krzyknął król, uniesiony gniewem.
 — Najzupełniej.
 Nie można było nic, powiedzieć na wyrazy, takim wyrzeczone tonem.
 Król zdziwił się tak silnym oporem.
 — Musiałeś mieć przynajmniej jaki powód, ażeby tak postąpić?... — zapytał król z powagą.
 — Ja zawsze mam przyczynę, Najjaśnieszy Panie!
 — Nie była tu zapewne powodem przyjaźń, a przecież był — by to jedyny powód jaki mógłbyś tu przytoczyć i jaki mógłby cię tym razem wytłumaczyć, chociaż dałem ci do wyboru...
 — Mnie, Najjaśniejszy Panie?
 — Czyż nie pozostawiłem ci do wyboru, aresztować lub nie, hrabiego de La Fere?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, ale...
 — Ale co?... — przerwał król niecierpliwie.
 — Ale uprzedziłeś mnie, Najjaśniejszy Panie, że, jeżeli ja go nie będę aresztował, wykona to kapitan gwardji.
 — Czyż nie było dostateczne, żem cię do tego nie zmuszał?
 — Dla mnie? tak! Najjaśniejszy Panie, ale nie dla mego przyjaciela.
 — Nie?
 — Bez wątpienia, bo, czy to przeze mnie czy przez kapitana gwardji, przyjaciel mój byłby uwięziony w każdym razie.
 — I to jest takie twoje poświęcenie, mój panie!... poświęcenie, które rozprawia, wybiera!... Nie jesteś pan żołnierzem, mój panie!
 — Czekam, aż mi Wasza Królewska Mość powie czem jestem.
 — Jesteś spiskowcem.
 — Kiedy spisków już niema, Najjaśniejszy Panie.
 — Ależ jeżeli to, co mówisz, jest prawdą...