Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/287

—   287   —

 — Przysięgam!...
 — Posłuchaj mię, kochany panie Baisemeaux; ja mówię tak, ty mówisz nie; jeden więc z nas mówi prawdę, drugi zmyśla.
 — A więc?
 — A więc — zaczął znowu Aramis — jeżeli, jak mówiłem, nie jesteś członkiem towarzystwa tajnego, czy tajemniczego, mniejsza o nazwę — jeżeli, mówię, nie należysz do towarzystwa, które tu wymieniam, ani słowa nie zrozumiesz z tego, co ci powiem.
 — O! bądź pan pewny, że nic nie zrozumniem!
 — Doskonale.
 — Spróbuj pan, zobaczymy.
 — O! uczynię to. Jeżeli przeciwnie jesteś jego członkiem, natychmiast musisz mi odpowiedzieć tak, lub nie.
 — Zapytaj pan — mówił Baisemeaux drżący.
 — Gdyż przyznasz zapewne, kochany panie Baisemeaux — mówił dalej Aramis, z tą samą co i wpierw obojętnością — że nie można należeć do towarzystwa, ani ciągnąć korzyści, jakie ono zapewnia stowarzyszonym, aby też nie być samemu zobowiązanym do niektórych drobnych przysług.
 — Za pozwoleniem — rzekł Baisemeaux — jednakże...
 — Jest zobowiązanie przyjęte przez wszystkich gubernatorów i komendantów fortec, którzy są członkami towarzystwa...
 Baisemeaux zbladł.
 — A zobowiązanie to — rzekł Aramis głosem stanowczym — jest:
 „Tenże komendant, albo gubernator, dozwoli wejść, jeżeli tego będzie potrzeba i na żądanie więźnia, spowiednikowi, należącemu do związku“.
 Zamilkł. Żal było patrzeć na Baisemeauxa, tak był blady i drżący. — Czy tak brzmi warunek zobowiązania?
 — Ekscelencjo!... — rzekł Baisemeaux.
 — A! a! dobrze, zdaje mi się, że zaczynasz pojmować.
 — Ekscelencjo! — zawołał Baisemeaux — nie żartuj z mojego biednego rozumu, jest on bowiem bardzo mały przy tobie,