Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/289

—   289   —

związku.“ Przyszedłem, a ty nie chcesz zrozumieć, co to znaczy, wracam więc, aby powiedzieć tym ludziom, że się omylili.
 — Jakto? pan jesteś? — rzekł Baisemeaux, patrząc z przerażeniem na Aramisa.
 — Spowiednikiem, należącym do Związku — rzekł Aramis, nie zmieniając głosu.
 Lecz, jakkolwiek ciche były te słowa, sprawiły na biednym gubernatorze skutek pioruna.
 Baisemeaux zniżył głos i ukłonił się prałatowi.
 — Jestem w każdem miejscu i w każdej chwili na rozkazy moich panów! ale... teraz niema żadnego chorego więźnia w Bastylji, ekscelencjo!
 Aramis wzruszył ramionami.
 — Alboż pan wiesz o tem! — rzekł.
 — Zdaje mi się...
 — Panie de Baisemeaux — rzekł Aramis, rozpierając się w krześle — twój służący chce coś mówić!
 Właśnie w tej chwili służący pana de Baisemeaux pokazał się we drzwiach.
 — Co tam?... — zapytał żywo Baisemeaux.
 — Panie gubernatorze — rzekł służący — w tej chwili przyniesiono raport lekarza.
 Aramis spojrzał na Baisemeaux wzrokiem pewnym i jasnym.
 — Niech tu wejdzie posłaniec — rzekł.
 Posłaniec wszedł, a ukłoniwszy się, podał raport.
 Baisemeaux rzucił nań okiem, a podnosząc głowę, rzekł zdziwiony.
 — Więzień pod N-rem 2 jest chory. Lecz zdaje mi się — rzekł ze drżeniem — że jest w paragrafie „na żądanie więźnia“.
 — Tak, jest — rzekł Aramis. — Ale dowiedz się czego od ciebie chcą, kochany panie de Baisemaux.
 Istotnie podoficer wsadził głowę przez wpół otwarte drzwi.