Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/29

—   29   —

 — W mniej przyzwoitych wyrazach o pannie de La Valliere i ty nie chcesz mi wymienić tego zuchwalca!
 — Najjaśniejszy Panie, sądziłem, iż z tem już rzecz skończona i że Wasza Królewska Mość zrzekłeś się mieć ze mnie donosiciela.
 — Prawda, masz słuszność, — odpowiedział król, miarkując się — zresztą, ja zawsze dość wcześnie dowiem się nazwiska tego, którego mam ukarać.
 Manicamp widział, iż rzecz bierze nowy obrót. Król zaś spostrzegł, że się nieco za daleko zapędził. Dlatego rzekł:
 — I ukarzę go nietylko za to, że obraził pannę de La Valliere, którą wysoko cenię; ale dlatego, że przedmiotem kłótni była kobieta. Ja bowiem wymagam, ażeby na moim dworze szanowano kobiety i nie kłócono się o nie.
 Manicamp skłonił się.
 — A teraz, dowiedzmy się, panie de Manicamp — ciągnął król dalej — co mówiono o pannie de La Valliere?
 — Czy Wasza Królewska Mość nie odgaduje.
 — Mówiono, zapewne że kocha kogo? — odważył się zapytać król.
 — Być może.
 — Ale panna de La Valliere ma prawo kochać, jeżeli jej się podoba — podchwycił król.
 — Tak samo i Guiche utrzymywał.
 — I o to się pojedynkował.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, o to tylko.
 Król zarumienił się.
 — I więcej nic nie wiesz?.
 — O czem, Najjaśniejszy Panie?
 — O tem, co teraz właśnie tak interesująco opowiadasz.
 — A cóż ja mam wiedzieć, Wasza Królewska Mość?
 — Ot naprzykład, nazwisko mężczyzny, którego kocha La Valliere i przeciwnika pana de Guiche, który jej odmawiał prawa kochania.
 — Najjaśniejszy Panie, nic nie wiem, nic nie słyszałem, niczego się nie domyślam; ale powiadam, że Guiche wielkiego