Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/290

—   290   —

 — Panie gubernatorze — rzekł — chory pod N-rem 2 zobowiązał dozorcę, ażeby prosił pana o spowiednika.
 Baisemeaux sam zapalił latarnię, zawołał odźwiernego, a zwracając się do Aramisa, rzekł:
 — Jestem na rozkazy Waszej wielebności.
 Aramis kiwnął głową, co znaczyło: „Dobrze“, i dał znak ręką, co oznaczało: „Idź naprzód“. Baisemeaux ruszył, Aramis szedł za nim.
 Przybyli aż do drugiej wieży, której dwa piętra przeszli w milczeniu i bardzo powoli, gdyż Baisemeaux, chociaż posłuszny rozkazowi, wszakże bardzo powoli go wykonywał. Nakoniec przybyli do drzwi, które odźwierny otworzył. Aramis, wziąwszy latarnię z rąk odźwiernego, wszedł i dał znak skinieniem ręki, aby drzwi za nim zamknięto.
 Na łóżku, pod wełnianą kołdrą, która tylko świeżością różniła się od innych używanych w Bastylji, pod obszernemi, nawpół odsłoniętemi firankami, spoczywał młodzieniec, do którego już raz wprowadziliśmy Aramisa.
 Przybycie Aramisa nie zmieniło jego postawy, oczekiwał albo też może spał. Aramis zapalił świecę, odsunął zlekka krzesło i zbliżył się do łóżka z widocznym przejęciem się i uszanowaniem.
 Młodzieniec podniósł głowę.
 — Czego chcą ode mnie?... — zapytał.
 — Czyż nie żądałeś pan spowiednika?
 — Tak!
 — Zdaje mi się — rzekł młodzieniec — żem już pana widział?
 Aramis skłonił się.
 — Usiądź pan — rzekł więzień.
 Aramis skłonił się i usiadł.
 — Jakże panu tu jest w Bastylji?... — zapytał biskup.
 — Bardzo dobrze.
 Aramis zamyślił się na chwilę.
 — Każdy więzień popełnił przestępstwo, za które jest uwięziony. Jakiż więc pan popełniłeś występek?