Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/295

—   295   —

ciała i duszy. Czy Wasza wysokość miał powody uskarżać się na niego?
 — O! nie, panie, przeciwnie! Lecz on często mi powtarzał, że rodzice moi nie żyją. Czy mówił prawdę, czy kłamał?
 — Zmuszony był postępować, podług danych mu rozkazów.
 — A więc kłamał?
 — Co do jednego. Ojciec Waszej wysokości nie żył!
 — A matka moja?
 — Umarła dla ciebie!
 — A dla innych żyje? nieprawdaż?
 — Tak.
 — A ja — rzekł młodzieniec, patrząc na Aramisa — ja skazany jestem, na wieczne więzienie?
 — Niestety! tak się zdaje!
 — A to dlatego — mówił młodzieniec — że obecność moja na świecie odkryłaby ważną tajemnicę?
 — Tak! bardzo ważną!
 — Skoro zamknięte zostało na wieki takie, jak ja, dziecko, to mój nieprzyjaciel musi być bardzo możnym? Możniejszym od mojej matki nawet?
 — Tak, możniejszy od matki Waszej wysokości.
 — A skoro piastunka moja i mój nauczyciel zostali porwani i rozłączeni ze mną, musiałem być tam, gdziem był, dla mego nieprzyjaciela przeszkodą?
 — Tak! przeszkodą, która ustała wraz ze zniknięciem na zawsze nauczyciela i piastunki Waszej wysokości!
 — Ze zniknięciem na zawsze?... — powtórzył więzień. — Ale jakimże sposobem zniknęli na zawsze?
 — Sposobem najpewniejszym — odpowiedział Aramis — Nie żyją!
 Młodzieniec zbladł trochę i powiódł drżącą ręką po twarzy.
 — Domyślałem się tego!
 — Dlaczego?
 — Zaraz ci to powiem.