Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/30

—   30   —

jest serca i jeżeli chwilowo wystąpił w obronie panny de La Valliere, to dlatego, że prawdziwy jej obrońca za wysoko stoi, aby sam mógł jej bronić.
 Te wyrazy były więcej niż jasne; dlatego król się zarumienił, ale tym razem z zadowolenia. Zlekka więc tracił po ramieniu pana Manicamp.
 — Dobrze, dobrze, nietylko jesteś dowcipnym gaskończykiem, panie de Manicamp, ale nadto dzielnym szlachcicem; zaś twój przyjaciel, pan de Guiche jest rycerzem, jakich lubię; oświadcz mu to ode mnie.
 — Zatem, Najjaśniejszy Pan przebacza mu.
 — Zupełnie.
 — A ja jestem wolny?
 Król uśmiechnął się i podał rękę Manicampowi.
 Manicamp pochwycił ją i ucałował.
 — O!.. — dodał król — cudownie opowiadasz.
 — Ja, Najjaśniejszy Panie?
 — Doskonaleś opowiedział wypadek, który spotkał hrabiego de Guiche. Jakbym widział wychodzącego dzika z lasu, potem jakbym widział szamoczącego się konia, a wreszcie jak ten dziki zwierz rzuca się na człowieka. Pan nie opowiadasz, ale malujesz.
 — Najjaśniejszy! Panie, sądzę, że Wasza Królewska Mość ze mnie żartuje — rzekł Manicanup.
 — Przeciwnie — odrzekł Ludwik XIV-ty poważnie — ja bardzo rzadko żartuję, panie Manicamp, i chcę, abyś wszystkim opowiedział tę przygodę, I to nie zmieniając ni jednego wyrazu, czy rozumiesz?
 — Doskonale, Najjaśniejszy Panie.
 — Teraz pozwól d‘Artagnana.
 Manicamp drzwi otworzył.
 — Panowie — zawołał — król was wzywa.
 D‘Artagnan, Saint-Agnan i Valot weszli.
 — Panowie — wyrzekł król — muszę wyznać, że wyjaśnienie pana de Manicamp zupełnie mnie zadowoliło.