Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/305

—   305   —

za mego pana. Przez ciebie bowiem jestem wolnym; przez ciebie mogę kochać i być kochanym na tym świecie.
 — I Wasza Królewska Wysokość dotrzymałbyś tego słowa?..
 — O!... życiem mojem ręczę za to!...
 — Kiedy teraz...
 — Kiedy teraz mam ukarać winnych!...
 — Jakąż karę wyznaczysz Wasza Królewska Wysokość?...
 — Co mówisz o tem podobieństwie, jakie Bóg uczynił między nami?...
 — Mówię, że w tem podobieństwie była przestroga Opatrzności, której król nie powinien był zaniedbać, że matka Waszej Królewskiej Wysokości popełniła zbrodnię, wyróżniając szczęściem jednego, a niedolą drugiego, z tych dwóch, których Bóg utworzył tak podobnych w jej łonie.
 — Więc...
 — Więc jeżeli za mojem staraniem zajmiesz miejsce twego brata na tronie, brat twój zajmie miejsce Waszej Królewskiej Wysokości w więzieniu!...
 — Niestety!... ileż się cierpi w więzieniu, a nadewszystko, kiedy się tak obficie piło z kielicha szczęśliwości życiowych.
 — Wasza Królewska Wysokość uczyni, tak, jak zechce i może po ukaraniu przebaczyć, jeżeli uzna za właściwe.
 — Dobrze!.. A teraz wiesz pan, co panu powiem?...
 — Słucham!... mości książę.
 — Oto, że nikogo chyba więcej nie będę słuchał nad pana za murami Bastylji.
 — Właśnie chciałem powiedzieć Waszej Królewskiej Wysokości, że tylko raz jeszcze będę go miał zaszczyt tu widzieć.
 — Kiedyż?..
 — W dniu, w którym Wasza Królewska Mość opuścisz te mury.
 — Niech cię Bóg wysłucha! Ale jakże uprzedzisz mnie o tem?
 — Przyjdę osobiście po Waszą Królewską Wysokość!
 — Pan sam?