Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/306

—   306   —

 — Pamiętaj, mości książę: nie opuszczaj tego pokoju beze minie, gdyby cię do tego naglono w mojej nieobecności; przypomnij sobie, że ja nikogo nie przyślę!
 — A zatem ani słowa o tem nikomu?
 — Tak jest!
 Wtem zapukano do drzwi. Odźwierny otworzył i ukazał się Baisemeaux, który, pożerany niepokojem i bojaźnią, pomimowoli zaczynał podsłuchiwać pode drzwiami. Szczęściem dla rozmawiających, że ani jeden ani drugi nie zapomnieli przyciszyć głosu, nawet w gwałtowniejszych wynurzeniach namiętności.
 — Cóż to za spowiedź!.. — rzekł gubernator, starając się uśmiechnąć — któżby temu uwierzył, że więzień, człowiek prawie umarły, popełnił tyle i tak wielkich grzechów!...
 Aramis milczał.
 Pilno mu było opuścić Bastylję, gdyż tajemnica, ciążąca na nim, podwoiła się od ciężaru murów. Kiedy wrócili do mieszkania Baisemeauxa, Aramis rzekł:
 — No, pomówmy teraz o interesie, kochany gubernatorze!...
 — Niestety!... — rzekł Baisemeaux.
 — Masz ode mnie żądać kwitu na 150.000 luidorów — rzekł Aramis.
 — I zapłacić ci jedną trzecią część tej sumy — dodał, wzdychając biedny gubernator.
 I postąpił trzy kroki ku żelaznej skrzyni.
 — Oto jest kwit — rekł Aramis.
 — Oto są pieniądze — rzekł z potrójnem westchnieniem gubernator.
 — Zgromadzenie kazało mi tylko dać kwit na 50,000 luidorów, ale nie kazało mi brać pieniędzy — rzekł Aramis. — Do widzenia, panie gubernatorze!...
 I wyszedł, zostawiając Baisemeauxa, przytłoczonego zdziwieniem i radością, wobec tego królewskiego daru, uczynionego mu przez nadzwyczajnego spowiednika Bastylji.