Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/309

—   309   —

 — Jeszcze o ósmej wieczorem!
 — Będzie to miłosierny uczynek!
 — Wiem, że to będzie uczynek miłosierny, ale dla tego głupca, który się nudzi, lecz nie dla mnie, który się bawię — rzekł z gniewem Baisemeaux.
 — Czy dużo na tem stracisz, bo może więzień był na wyższej stopie utrzymania?
 — Gdzież tam, jakiś biedak, za pięć franków dziennie! „Pilno!“ i to człowieka, który tu od dziesięciu lat siedzi, dziś jest im pilno uwolnić zaraz, natychmiast, i to wieczorem o ósmej.
 — Cóż robić? — rzekł Aramis — narzekajmy, jak chcemy, ale trzeba przecie spełnić rozkaz.
 — Oczywiście, jutro to załatwię.
 — Dlaczegóż nie dzisiaj, tem więcej, że na rozkazie napisano: „Pilno“.
 — Dlatego, że dziś jemy wieczerzę i że nam także pilno!...
 — Kochany Baisemeaux, chociaż dziś jestem w ubraniu świeckiem, ale zawsze czuję, że jestem duchownym, a litość ważniejszym jest obowiązkiem, niż głód i pragnienie. Nieszczęśliwy więzień długo cierpiał, gdyż sam powiadasz, że jest tu więźniem od lat dziesięciu. Skróć mu cierpienia, on nie spodziewa się szczęścia, jakie go oczekuje, daj mu je natychmiast, a Bóg latami szczęścia wynagrodzi ci to w raju.
 — Ha!... niech tak będzie, skoro pan chcesz. Ale potrawy nam ostygną?....
 — Mniejsza o to!...
 Baisemeaux zwrócił się z krzesłem ku drzwiom, ażeby zadzwonić.
 Rozkaz leżał na stole.
 Aramis zaś, korzystając z chwili, kiedy Baisemeaux się odwrócił, zamienił papier ten na inny, tak, jak tamten złożony, a miał go już przygotowany.
 — Franciszku — rzekł gubernator — niech tu przyjdzie major z odźwiernym trzeciej wieży.
 Franciszek wyszedł, skłoniwszy się, a dwaj biesiadnicy pozostali sami.