Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/31

—   31   —

 D‘Artagnan rzucił na Valota z jednej, a na Saint-Agnan z drugiej, spojrzenie, które znaczyło:
 — A co czy nie mówiłem?
 Król odprowadził pana de Manicamp na stronę i rzekł cicho:
 — Niech Guiche leczy się a nadewszystko, niech jak najprędzej powraca do zdrowia, pragnę mu w imieniu wszystkich dam podziękować, tylko niechaj więcej nie zaczyna.
 — Choćby miał sto razy umrzeć, Najjaśniejszy Panie, stokroć dobędzie broni, kiedy idzie o honor Waszej Królewskiej Mości.
 To już było wyraźnie. Ale, jak powiedzieliśmy Ludwik XIV lubił kadzidła i byle mu je dawano, nie był bardzo wybredny co do gatunku.
 — Dobrze, dobrze — rzekł, żegnając Manicampa — ja sam zobaczę pana de Guiche i powiem mu kazanie.
 Manicamp wyszedł. Wtedy król, zwracając się ku trzem świadkom tej sceny, zawołał.
 — Panie d‘Artagnan!
 — Najjaśniejszy Panie?
 — Powiedz mi, jak się to dzieje, że masz słaby wzrok ty, co zazwyczaj masz dobre oczy.
 — Ja wzrok słaby, Najjaśniejszy Panie??
 — A tak.
 — Ha!.. musi być tak, skoro Wasza Królewska Mość utrzymuje, ale w czem takiem?
 — A z tym wypadkiem w lesie Rochin.
 — A!...
 — A tak. Widziałeś ślady dwóch koni, widziałeś stopy dwóch ludzi, opisałeś szczegóły walki. A tego wszystkiego nie było, proste złudzenie.
 — A!.. a!.. — powtórzył d‘Artagnan.
 — Tak samo z tem skopaniem ziemi kopytami, z temi niby śladami walki. Guiche borykał się z dzikiem, no i ta walka, jak się zdaje, była długa i uparta.
 — A!.. — znowu westchnął d‘Artagnan.