Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/311

—   311   —

 — Jakto? człowiek, którego pilnowanie codziennie mi zalecano!
 — Napisano wyraźnie: Marchiali — powtórzył raz: jeszcze nieugięty Aramis.
 — Tak, w rozkazie napisano: uwolnić Marchialego — powtórzył Baisemeaux, starając się odzyskać przytomność.
 — I każesz go uwolnić; a jeżeli chcesz uwolnić i Seldona, oświadczam ci, że wcale temu sprzeciwiać się nie będę!
 Aramis skończył ten frazes, z uśmiechem tak ironicznym, że uśmiech ten, wytrzeźwiwszy zupełnie Baisemeaux, dodał mu nawet odwagi.
 — Panie!.. — rzekł — Marchiali to ten sam więzień, którego onegdaj spowiednik naszego zgromadzenia tak tajemnie odwiedzał.
 — Nie wiem o tem, mój panie!... — odpowiedział biskup.
 — Ale przecież to tak niedawno, panie d‘Herblay.
 — Być może, ale u nas daleko lepiej jest, kiedy człowiek dzisiejszy zapomina, co robił wczorajszy.
 — Bądź cobądź jednak odwiedziny spowiednika były szczęśliwe dla więźnia?
 Aramis nie odpowiedział, zaczął tylko jeść i pić na nowo.
 Baisemeaux, nie poruszając już tego przedmiotu, wziął rozkaz i obracał go na wszystkie strony.
 Takie niedowierzanie w innych okolicznościach oburzyłoby niecierpliwego Aramisa, ale biskup Vannes nie był obraźliwym na takie drobnostki, nadewszystko kiedy sobie wyrozumował, że gniewać się byłoby niebezpiecznie.
 — No i cóż, uwolnisz Marchialego?... — zapytał.
 — Uwolnię — odpowiedział Baisemeaux — ale nie pierwej aż przywołam kurjera, który rozkaz ten przywiózł, i gdy wypytawszy się, przekonam.
 — Rozkazy przychodzą zapieczętowane, a kurjer nie wie nawet, co w nich jest. O czem się więc przekonasz?
 — To odeślę rozkaz ten do ministerjum, a tam pan de Lyonne albo go cofnie, albo potwierdzi.