Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/32

—   32   —

 — I kiedy pomyślę, że ja na chwilę dałem wiarę czemuś podobnemu.... ale mówiłeś z taką pewnością.
 — W rzeczy samej, Najjaśniejszy Panie, musiałem źle widzieć — odpowiedział d‘Artagnan z humorem, który uradował króla.
 — Zatem zgadzasz się, że tak nie było?
 — Najjaśniejszy Panie, jak najzupełniej.
 — A teraz jak się na tę sprawę zapatrujesz?
 — Zupełnie inaczej, niż przed pół godziną.
 — I czemu przypisujesz zmianę tego zdania?
 — Rzeczy bardzo prostej, Najjaśniejszy Panie; przed pół godziną wracałem z lasu Rochin z nędzną latarką stajenną.
 — A teraz?
 — Teraz zaś jaśnieją światła gabinetu królewskiego i oczy jak gwiazdy. Król zaczął się śmiać, Saint-Agnan aż się pokładał.
 — Tylko pan de Valot — dodał d‘Artagnan — sądzi, że pan Guiche jest raniony od kuli i kulę wyjął.
 — Na honor, przyznam się... — mówił Valot.
 — Czyś nie tak pan sądził?... — podchwycił d‘Artagnan.
 — To jest — odrzekł Valot — nie tylko sądziłem, ale byłbym nawet przysiągł.
 — Śniło ci się, mój dobry doktorze — rzekł król.
 — Mnie się śniło?...
 — Rana pana de Guiche!... sen!... kula!... sen!. Wierzaj mi, to wszystko tylko sen i nie mów o tem — wtrącił d‘Artagnan.
 — Dobrze mówi — rzekł król — rada, którą ci daje d‘Artagnan wyborna, nie mów o twoim śnie nikomu, panie Valot, a na honor, nie będziesz tego żałował. Dobranoc, panowie. O!.. straszne to bywa polowanie na dzika!...
 — O!.. tak!... — powtórzył d‘Artagnan donośnie — na dziki polować niebezpiecznie.
 I powtarzał te wyrazy przez wszystkie pokoje, którędy przechodził.
 I wyszedł z zamku, prowadząc pana Valot z sobą.