Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/35

—   35   —

 Manieamp ukłonił się z uszanowaniem. Księżna dała Montalais znak, aby się oddaliła.
 Dziewica była posłuszna. Księżna w milczeniu ścigała ją oczyma, aż drzwi się za nią zamknęły, następnie, zwracając się do Manicampa, spytała:
 — Co to zaszło i co mi powie pan de Manicamp? podobno ktoś w zamku raniony?
 — Tak, pani; na nieszczęście, pan de Guiche.
 — Czy wiesz, panie de Manicamp — rzekła z żywością księżna — że król okropnie nie lubi pojedynków?
 — Wiem pani; ale potyczka z dzikiem zwierzem znajduje czasem usprawiedliwienie u Jego Królewskiej Mości.
 — O! nie wyrządzisz mi pan tej zniewagi, wmawiając we mnie niedorzeczną bajkę, rozsianą, nie wiem, w jakim celu, że Guiche został raniony przez dzika, nie, nie, panie, znam ja prawdę i wiem, że pan de Guiche oprócz rany ma zagrożoną i wolność.
 — Niestety! Wasza książęca mość — odrzekł Manicamp — wiem o tem; ale co począć?
 — Widziałeś pan Jego Królewską Mość?
 — Widziałem.
 — Cóż mówił?
 — Opowiedziałem mu, jak pan de Guiche był na łowach, jak dzik wyszedł z lasu Rochin, jak pan de Guiche strzelił do niego i jak zwierz rozjuszony zwrócił się ku niemu, zabił konia i jego samego ciężko ranił.
 — I król w to uwerzył?
 — Zupełnie.
 — Zadziwiasz mnie, panie Manicamp, zadziwiasz.
 I księżna przechodziła wzdłuż i wszerz po pokoju, rzucając badawcze spojrzenia na Manicampa, który stał nieporuszony na miejscu. Nakoniec zatrzymała się.
 — Jednak wszyscy przypisują tę ranę czemu innemu.
 — A jakiejże innej przyczynie, Wasza książęca mość?... — zapytał Manicamp — czy bez obrazy mogę Waszej wysokości zadać to pytanie?