Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/37

—   37   —

 — Jeżeli pani chcesz wiedzieć koniecznie...
 — To mówże pan — odrzekła zniecierpliwiona księżna.
 — Ja?
 — Widoczne jest, że nie podzielasz mojego zdania i masz mi coś powiedzieć.
 — Ja tylko jedna rzecz mam do powiedzenia.
 — Mów pan.
 — Że ani słowa z tego wszystkiego nie rozumiem, co słyszałem.
 — Jakto!... pan nie rozumiesz ani słowa z kłótni pana de Guiche z panem de Wardes!... — zawołała księżna prawie zagniewana.
 Manicamp milczał.
 — Z kłótni — mówiła dalej — powstałej z mniej więcej właściwego, a nawet mniej więcej uzasadnionego żarciku co do cnoty pewnej damy.
 — A pewnej damy!... to co innego — odrzekł Manicamp.
 — Zatem zaczynasz pan pojmować?
 — Wasza książęca mość przebaczy mi, ale nie śmiem...
 — Pan nie śmiesz!... — zawołała księżna z uniesieniem — a więc zaczekaj!... ja, ja śmiem!...
 — Wasza książęca mość!... — zawołał Manicamp, jakby się zatrwożył — niech Wasza wysokość zważa, co mówi.
 — Zdaje się, że gdybym była mężczyzną, biłbyś się pan ze mną, pomimo edyktów Jego Królewskiej Mości, jak pan de Guiche bił się z panem de Wardes, i to o cnotę panny de La Valliere.
 — Panny de La Valliere!... — zawołał Manicamp, cofając się nagle, jakby wcale się nie spodziewał usłyszeć tego nazwiska.
 — Dlaczego tak podskoczyłeś, panie Manicamp?... — spytała księżna z szyderstwem — czybyś śmiał wątpić o tej cnocie?
 — Ale nie idzie tu bynajmniej o cnotę panny de La Valliere, Wasza wysokość.
 — Jakto!... kiedy dwóch mężczyzn strzela się o kobietę, pan mówisz, że ona nic nie stanowi i że wcale o nią nie