Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/39

—   39   —

 — Nie, Wasza wysokość, więcej wiedzieć nie pragnę.
 — Wiedz jednak, bo potrzeba, abyś wiedział, panie de Manicamp, że oburzenie królewskie straszne będzie miało skutki. U monarchów, takiego charakteru, jak król, gniew miłosny, to huragan.
 — Wasza książęcą mość go uspokoi.
 — Ja!... — zawołała księżna z poruszeniem gwałtownej ironji — ja!... a to z jakiego tytułu?
 — Ponieważ Wasza książęcą mość nie lubi niesprawiedliwości.
 — I to byłoby niesprawiedliwością, według pana, przeszkadzać królowi w jego sprawkach miłosnych?
 — Jednak wstawisz się, księżno, za panem de Guiche?
 — Oszalałeś pan!... — zawołała księżna tonem, pełnym dumy.
 — Przeciwnie, Wasza wysokość, jestem przy zdrowych zmysłach i powtarzam, że Wasza książęca mość będzie broniła pana de Guiche.
 — A to dlaczego?
 — Ponieważ sprawa pana de Guiche jest sprawą Waszej książęcej mości — odrzekł cicho, ale z zapałem Manicamp, a oczy mu zajaśniały.
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć?
 — Mówię, Wasza wysokość, że w nazwisku panny de La Valliere, którą Guiche za nieobecnego Bragelonna wziął w obronę, dziwi mnie, że Wasza książęca mość nie widzi tylko pozoru.
 — Pozoru?
 — A tak.
 — Pozoru? jakiego? — powtórzyła, jąkając się księżna, którą objaśniały spojrzenia Manicampa.
 — Teraz, Wasza wysokość — rzekł młodzieniec — dosyć powiedziałem, jak sądzę, aby skłonić Waszą książęcą mość do obrany przed królem biednego hrabiego de Guiche, na którego spadnie cała nieprzyjaźń możnego stronnictwa Waszej książęcej mości.