Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/53

—   53   —

 — Ja zaś, moje panie, najwięcej ucierpiałam, a to z powodu obawy...
 — Jakiej obawy?... — spytała Anna Austrjacka.
 — Że król zanadto zmęczył się konną jazdą.
 — Konna jazda właśnie bardzo służy królowi.
 — Ja przecież sama mu ją poradziłam — rzekła Marja Teresa, blednąc.
 Księżna nic na to nie odpowiedziała, lecz uśmiech, jej tylko właściwy, przebiegł po ustach, nie zmieniając rysów twarzy, a potem przechodząc do innego przedmiotu, rzekła:
 — Zastaliśmy Paryż taki, jakim go zostawiliśmy: zawsze są w nim intrygi, zmowy, miłostki.
 — Intrygi? jakie intrygi?... — zapytała królowa matka.
 — Mówią tu dużo o panu Fouquet i o pani Plessis Belliere.
 — A to będzie już tysiączna zkolei — odpowiedziała królowa matka. — Ale jakież tam znowu są knowania?
 — Będziemy mieli, jak się zdaje, coś do czynienia z Holandią.
 — Jakto?
 — Książę opowiadał mi zdarzenie z medalami.
 — A!.. — rzekła młoda królowa — te medale wybite w Holandji, gdzie widać chmurę, zasłaniającą słońce królewskie. Ale mylisz się pani, nazywając to knowaniem, to tylko brudy.
 — I tak godne pogardy, że nie zwrócą nawet uwagi króla — odpowiedziała królowa matka.
 — Ale cóż to mówiłaś o miłostkach? Czy nie masz czasem na myśli pani d‘Olonne?
 — Nie, nie, poszukam trochę bliżej nas.
 — Casa de usted (w naszym domu)?... — szepnęła królowa matka do ucha synowej.
 Księżna nie usłyszała tego i mówiła dalej:
 — Wiecież, panie, okropną nowinę?
 — O tak! to rana pana de Guiche.
 — I panie zapewne, jak wszyscy, przypisujecie to przypadkowi na polowaniu?
 — Ależ tak — odrzekły młode królowe.