Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/72

—   72   —

 Fouquet obok wielkich przymiotów ma także swoje ułomności.
 — A któż ich niema, panie Colbert?
 — Wasza Królewska Mość ma je także — rzekł zuchwale Colbert, umiejąc w potrzebie użyć ciężkich dział w lekkiej rozprawie, jak strzały, która pomimo ciężaru przedziera powietrze za pomocą piór, co ją otaczają.
 Król uśmiechnął się.
 — Jakąż to ułomność ma pan Fouquet?... — rzekł.
 — Zawsze jednę, Najjaśniejszy Panie... mówią, że się zakochał.
 — Zakochał się?... a w kim?...
 — Nie wiem z pewnością.... Nie wdaję się w te miłostki, jak to mówią.
 — Ależ musisz wiedzieć, kiedy o tem mówisz.
 — Słyszałem tylko wymawiane...
 — Co?
 — Nazwisko.
 — Jakie?
 — Ale go nie przypominam sobie.
 — Powiedz!
 — Zdaje mi się, że to jedna z dam księżny.
 Król zadrżał.
 — Więcej wiesz, niż chcesz powiedzieć — odrzekł król.
 — Ale, Najjaśniejszy Panie!... zapewniam, że nie.
 — Przecież wszystkie te panny nam są znane, i, mówiąc nazwiska ich zkolei, może wpadniesz na to, którego zapomniałeś.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.
 — Spróbuj.
 — Będzie to nadaremne, Najjaśniejszy Panie!... kiedy idzie o nazwisko kobiety skompromitowanej. Pamięć moja staje się wówczas żelazną skrzynią, od której klucz zgubiono.
 Chmura przeszła po czole królewskiem.
 Ale, chcąc się pokazać panem siebie samego, wstrząsnął głową i rzekł: