Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/75

—   75   —

 — Co to był za medal?... Boć kiedy mam o nim mówić, trzeba, żebym wiedział, co mam mówić.
 — Na honor!... Najjaśniejszy Panie, niebardzo wiem o tem, jest to jakaś alegoryczna zarozumiałość, ot wszystko, a wyrazy są niczem w porównaniu ze znaczeniem...
 — Dobrze!... ja wymówię wyraz medal, a zrozumieją, jeżeli zechcą.
 — O! zrozumieją oni dobrze. Wasza Królewska Mość może także wcisnąć kilka słów o paszkwilach, jakie się pokazały...
 — Nigdy!... paszkwile daleko więcej brudzą tych, co je piszą, niż tych, co je czytają. Dziękuję panu, panie Colbert, możesz odejść.
 — Najjaśniejszy Panie!
 — Do widzenia, nie zapomnij o oznaczonej godzinie!
 — Najjaśniejszy Panie!... czekam na listę osób.
 — A prawda!
 Król zamyślił się, ale nie o liście.
 Zegar wybił wpół do drugiej. Widać było na twarzy króla okrutną walkę miłości i dumy.
 Rozmowa o polityce znacznie zmniejszyła wzburzenie króla, a blada twarz La Valliere więcej przemawiała do jego wyobraźni, niż medale i paszkwile Holendrów. Dziesięć minut namyślał się, czy wrócić do La Valliere, czy nie?
 Ale Colbert przypomniał mu z uszanowaniem listę. Król zarumienił się, że myślał o miłości, kiedy miał do myślenia o czemś ważniejszem.
 Podyktował więc:
 Królowa Matka.
 Księżna.
 Pani de Motteville.
 Panna de Chatillon.
 Pani de Navailles.
 — A z mężczyzn:
 Książę.
 Pan de Grammont.