Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/8

—   8   —

 Sala natychmiast się opróżniła. Król wziął pod rękę pana de Saint-Agnan i kazał sobie raz jeszcze odczytać wiersze panny de La Valliere.
 — Jak ci się podobają... — zapytał.
 — Prześliczne, Najjaśniejszy Panie.
 — A czy oddałeś jej moje?
 — O! Najjaśniejszy Panie, nie mogła się niemi nasycić.
 — Lękam się, czy nie były za słabe.
 — A! panna de La Valliere nie tak o nich mówiła.
 — Zatem przypadły jej do gustu.
 — Jestem tego pewien, Najjaśniejszy Panie.
 — Jakże się czuje panna de la Valliere?
 — Bardzo niespokojna...
 — Dlaczego?
 — Z powodu wypadku biednego hrabiego de Guiche.
 — A! mój Boże! cóż mu się przytrafiło?
 — Najjaśniejszy Panie, rękę ma przestrzeloną i ranę w piersiach, jest prawie umierający.
 — A! mój Boże, kto ci o tem powiedział?
 — Manicamp w tej chwili sprowadził go do lekarza w Fontainebleau, i wieść natychmiast się rozbiegła.
 — Sprowadził!... Biedny Guiche!... jakim się to stało sposobem?
 — O! tak, Najjaśniejszy Panie.
 — A to szczególniej mi odpowiadasz, panie de Saint-Agnan. Ja chcę szczegółów?
 — A więc, Najjaśniejszy Panie, słychać o sprzeczce pomiędzy dwoma panami.
 — Kiedy?
 — Dzisiejszego wieczora, przed wieczerzą Waszej Królewskiej Mości.
 — To niczego nie dowodzi. Tak surowo zakazałem pojedynków, że sadzę, iż nikt nie poważy się przestąpić mego zakazu.
 — Dlatego, Boże, mnie uchowaj, abym kogokolwiek oskarżał — zawołał Saint-Agnan — Wasza Królewska Mość kazałeś mi mówić, więc mówiłem.