Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/82

—   82   —

 — Ponieważ biedna dziewczyna wypędzona została wczoraj z dworu — odrzekł d‘Artagnan.
 Zaledwie wymówił te słowa, kiedy król, czyniąc nakazujące poruszenie, rzekł do posła:
 — Dosyć tego, panie! dosyć!
 Poczem, przystąpiwszy do kapitana, rzekł:
 — Kto mówi, że La Valliere wstąpiła do klasztoru?
 — Pan d‘Artagnan — odpowiedział ulubieniec.
 — I mówisz pan prawdę?... — zapytał król, zwracając się do muszkietera.
 — Niezaprzeczona to prawda.
 Król zacisnął pięści i zbladł.
 — I jeszcze coś mówiłeś, panie d‘Artagnan — podchwycił król.
 — Nie wiem, Najjaśniejszy Panie.
 — Dodałeś, że panna La Valliere została wypędzona z dworu.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — I to także prawda?...
 — Dowiedz się, Najjaśniejszy Panie.
 — Ale od kogóż?...
 — O!... — odrzekł d‘Artagnan, jakby nie chciał nikogo wymienić.
 Król powstał gwałtownie, zapominając o posłach, ministrach, dworzanach i całej polityce. Królowa matka wstała również, gdyż i ona słyszała część tej rozmowy, a odgadła resztę. Księżna, upadająca z gniewu i strachu, powstała również, jak królowa matka, lecz, nie mogąc się utrzymać, padła na krzesło, które aż się w tył posunęło.
 — Panowie!... — wyrzekł król — posłuchanie skończone, objawię odpowiedź, albo raczej moją wolę Hiszpanji i Holandji.
 I nakazującym ruchem pożegnał posłów.
 — Strzeż się, mój synu!... — rzekła królowa matka tonem oburzenia — strzeż się, nie jesteś, jak mi się zdaje, panem siebie samego.