Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/90

—   90   —

 — Wierz mi, Najjaśniejszy Panie, że nie przebłagasz ani jednej ani drugiej, niema ratunku, gdyż ci nie pozwolę użyć ani gwałtu, ani powagi władzy.
 — A więc dobrze, ażeby ci dowieść, jak cię kocham, pójdę do księżny.
 — Ty, Najjaśniejszy Panie!
 — Zmuszę ją do odwołania tego wyroku...
 — Zmusisz?... o nie!... nie!...
 — Prawda!... zmiękczę ją!...
 Ludwika poruszyła głową.
 — Będę prosił, jeżeli potrzeba — rzekł Ludwik — a czy uwierzysz potem mojej miłości!
 Ludwika podniosła głowę.
 — O nie!... nie gniewaj się dla mnie, Najjaśniejszy Panie, wolę umrzeć.
 Król zamyślił się, a wyraz jego twarzy stał się ponurym.
 — Będę kochał tak, jak ty kochasz, będę cierpiał, jak cierpiałaś, to będzie zmazaniem mej winy w ochach twoich. A teraz porzućmy te dziecinne rozwagi, bądźmy wielcy, jak nasza boleść, a silni jak nasza miłość.
 I, to mówiąc, wziął ją w swoje objęcia.
 — Moje jedyne dobro, moje życie, pójdź ze mną.
 Uczyniła ostatnie wysilenie, już nie woli, ale sił fizycznych.
 — Nie — odrzekła słabo — nie!... nie!... umrę ze wstydu!
 — Wrócisz, jak królowa, nikt nie wie o twojem wyjściu, d‘Artagnan tylko.
 — On!... i on także mnie zdradził?
 — Jakto?...
 — Przysiągł mi...
 — Przysięgłem, że nie powiem królowi — rzekł d‘Artagnan, wsuwając głowę przez nawpół otwarte drzwi — i dotrzymałem słowa, mówiłem tylko o tem do pana de Saint-Agnan, a czy moja to wina, że król usłyszał. Nieprawdaż, Najjaśniejszy Panie?...
 — Prawda — odpowiedział król — przebacz mu więc.