Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/95

—   95   —

 — Pod słodką powierzchownością — mówiła dalej księżna — ukrywa charakter chytry i złośliwy.
 — Ona?
 — Ty jej nie znasz, Najjaśniejszy Panie, i mogłeś się omylić, ale ja znam ją doskonale, ona jest zdolną wzniecić niezgodę między najlepszymi krewnymi i najwierniejszymi przyjaciółmi. Patrz i teraz ileż to już między nami niezgody!
 — Temu zaprzeczam!... — rzekł król.
 — Najjaśniejszy Panie, uważaj — i teraz! żyliśmy w najlepszem porozumieniu, a jej chytrość i kłamane skargi wywołały niezadowolenie ze mnie Waszej Królewskiej Mości.
 — Przysięgam, — rzekł król — iż nigdy wyraz skargi nie wyszedł z jej ust, przysięgam, że pomimo mojego uniesienia, nie chciała się żalić na nikogo. Przysięgam, że nie masz dla siebie szczerszej i życzliwszej przyjaciółki, niż ona.
 — Przyjaciółki... — podchwyciła księżna z wyrazem najwyższej pogardy.
 — Strzeż się, pani — odrzekł król — panna La Valliere będzie tem, czem zechcę, ażeby była jutro, jeżeli mi się podoba, zasiądzie na tronie.
 — Ale przynajmniej na nim się nie urodziła, i wszystko możesz Wasza Królewska Mość zrobić dla jej przyszłości, ale nie dla przeszłości.
 — Pani! byłem dla niej pełen względów i uprzejmości, nie chciej mi więc przypominać, że jestem królem.
 — Powtórzyłeś mi to już dwa razy, Najjaśniejszy Panie! I miałam zaszczyt powiedzieć, że będę posłuszną.
 — A zatem zechcesz mi sprawić przyjemność, ażeby La Valliere wróciła do ciebie.
 — A to na co? skoro jej ofiarowujesz tron, wówczas ja za mało jestem znacząca, abym mogła być opiekunką takiej władczyni!
 — Dość tej złośliwości i wzgardy. Zrób dla mnie tę łaskę.
 — Nigdy.
 — Miałem nadzieję, że przypomnisz sobie naszą przyjaźń, że mię będziesz uważała za brata.