Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/96

—   96   —

 Księżna zamyśliła się chwilę.
 — Wszystko dla ciebie uczynię, prócz tego, Najjaśniejszy Panie.
 — A tak! doradzasz mi rozpacz, posuwasz mię do tej ucieczki ludzi słabych, radzisz mi gniew i wybuch. Moja siostro, miej litość, pierwszy raz w życiu proszę cię, siostro, w tobie cała moja nadzieja.
 — A! Najjaśniejszy Panie, ty płaczesz?
 — Tak, z wściekłości i poniżenia, bo poniżony jestem aż do prośby! ja, król!... Całe życie przeklinać będę tę chwilę. Moja siostro, w jednej minucie dałaś mi tyle uczuć boleści, ilebym może nie zaznał w najsmutniejszych kolejach życia.
 I królowi łzy popłynęły obficie! lecz były to łzy gniewu i wstydu.
 Księżny łzy te nie wzruszyły, bo kobieta najlepsza, w przystępie obrażonej dumy, nie zna litości, lecz zlękła się, aby łzy te nie poruszyły innych namiętności w sercu króla.
 — Rozkazuj więc, Najjaśniejszy Panie! a ponieważ przenosisz moje poniżenie nad swoje, chociaż moje stanie się publicznem, gdy tymczasem twoje miałoby tylko mnie za świadka, mów, będę posłuszną królowi.
 — Nie! nie, Henrjetto — zawołał Ludwik, uniesiony wdzięcznością — uczynisz tylko zadość prośbie brata.
 — Nie mam brata, gdy muszę być posłuszną rozkazom.
 — Czy chcesz, ażebym ci oddał całe królestwo, w dowód wdzięczności!...
 — O!... jakże mocno kochasz wtenczas, kiedy prawdziwie kochasz.
 Król nic nie odpowiedział. Całował tylko rękę księżny.
 — A więc — rzekł — przyjmiesz tę biedną dziewczynę, przebaczysz i poznasz jej słodycz i prawość charakteru.
 — Będę ją trzymała w moim domu!...
 — Dla mojej przyjaźni obchodź się z nią dobrze, Henrjetto!
 — Dobrze!... będę ją traktowała, jak twoją faworytę.
 Król powstał. Słowami, które się tak niezręcznie wyrwały