Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/10

—   10   —

tronie, a którego wola Boga używszy za narzędzie ręki ludzkiej, strąci go na zawsze.
 — Pojmuję!... — rzekł książę — ale nie przeleję krwi mego brata?
 — Jesteś samowładnym panem jego losu.
 — I tajemnic, których używano przeciw mnie...
 — Możesz użyć ich przeciwko niemu!... Cóż on robił, aby je ukryć? Oto ciebie ukrywał? ty żyjący portret jego samego, zdradziłbyś spisek Mazariniego i Anny Austriackiej. Ty, mości książę, też same masz powody ukryć tego, który podobny jest do ciebie, w więzieniu, gdy ty zasiądziesz na tronie.
 — Powtarzam to, com ci książę już raz powiedział: Któż go strzedz będzie?
 — Ten, kto ciebie strzegł.
 — Znając tę tajemnicę, użyłeś jej pan na moją korzyść, któż ją zna jeszcze?
 — Królowa-matka i pani de Chevreuse.
 — A cóż one uczynią?
 — Nic, jeżeli zechcesz.
 — Jakto?
 — Jakże cię poznają, jeżeli będziesz tak postępował, aby cię nie poznano!
 — Prawda. Ale zachodzą większe jeszcze trudności.
 — Jakie, książę?
 — Brat mój żonaty, a przecież ja nie mogę wziąć żony mego brata.
 — Ja się postaram, że Hiszpanja zezwoli na oddalenie żony, jest to bowiem interes twojej nowej polityki i moralności ludzkiej. Wszystko, co tylko jest prawdziwie szlachetnego i użytecznego na świecie, znajdzie nagrodę.
 — Król uwięziony będzie mówił.
 — Do kogóż będzie mówił? do murów?
 — Skażę na wygnanie byłego króla — rzekł Filip — to będzie więcej ludzkiem.
 — Wola króla rozstrzyga — odpowiedział Aramis. — A teraz czy dobrze obmyśliłem wszystko? I czy, podług życzeń