Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/112

—   112   —

je także przebaczy. Wolni jesteście oboje, kochajcie się i bądźcie szczęśliwi!
 Księżna wpadła chwilowo w rozpacz niewysłowioną; pomimo najwyższej delikatności, jakiej Raul dał dowody, wstręt ją ogarniał na myśl znajdowania się na czyjejś łasce lub niełasce.
 Zrozumiał ją Raul i raz jeszcze pośpieszył jej z pomocą.
 Zgiąwszy przed nią kolano, przemówił zcicha:
 — Pani, za parę dni opuszczam Paryż, a za dwa tygodnie żegnam na zawsze Francję, nie ujrzą mnie tu już nigdy.
 — Odjeżdżasz pan? — a radość sercem jej zawładnęła.
 — Z panem de Beaufort.
 — Do Afryki!... — zawołał de Guiche. — Ty, Raulu?.. O!.. mój najdroższy, do Afryki, skąd nikt żywy nie powraca.
 I niepomny na nic, zapominając, iż tem więcej jeszcze niż obecnością swoją kompromituje księżne.
 — Niewdzięczny — rzekł on — nie poradziłeś mnie się nawet.
 I rzucił się w jego objęcia.
 W ciągu tego czasu Montalais usunęła księżnę i sama znikła bez śladu.
 Raul przesunął ręką po czole i rzekł z uśmiechem:
 — Chyba to był sen!
 Następnie, zwracając się do Guicha, jak gdyby wracała mu przytomność, rzekł gorączkowo:
 — Przyjacielu, przed tobą, który jesteś wybrańcem mojego serca, nie mam nic skrytego: ja życie moje tam położę, tajemnica twoja roku nie przeżyje.
 — O!.. Raulu!.. mężczyzną jesteś!
 — Chcesz poznać myśl moją, Guichu? Słuchaj: oto więcej żyć będę leżąc, pod ziemią, aniżeli żyję w ciągu tego miesiąca, niosąc na ziemi ciężar swojej strasznej boleści.
 De Guiche chciał go przekonywać.
 — Ani słowa już o mnie — przerwał mu Raul — jedna tylko rada dla ciebie, drogi przyjacielu; to, co mam powiedzieć, jest o wiele ważniejszem.
 — Dlaczego?....