Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/114

—   114   —

ręki do tego, lecz jeszcze bronić jej będziesz, według możności, jakbym ja sam to czynił.
 — Przysięgam!... — odpowiedział de Guiche.
 — A kiedyś, gdy oddasz jej jaką wielką przysługę, kiedyś gdy dziękować ci za to będzie, przyrzeknij mi, że powiesz jej te słowa: „Wyświadczyłem ci tę przysługę, pani, z polecenia pana de Bragelonne, któremu tyle złego zrobiłaś.“
 — Przysięgam!... — wyszeptał rozrzewniony de Guiche.
 — To wszystko. Żegnaj!.. jutro lub pojutrze wyjeżdżam do Tulonu. Jeżeli masz kilka godzin wolnych, poświęć mi je.
 — Wszystkie!.. wszystkie!.. — wykrzyknął młodzieniec.
 — Dzięki!..
 — A co teraz robić zamyślasz?...
 — Mam się zejść z panem hrabią u Plancheta, gdzie spodziewamy się zastać pana d‘Artagnana.
 — Pana d‘A.rtagnana?...
 — Pragnę uściskać go przed wyjazdem. Jest to człowiek zacny, który mnie kochał.
 — Adieu, przyjacielu drogi; czekają na ciebie z pewnością; zastaniesz mnie, skoro zechcesz, w mieszkaniu hrabiego.
 Uścisnęli się.