Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/116

—   116   —

niu ja cię tu znajduję! ubielony jesteś, jak młynarz; gdzieżeś wlazł u licha?
 — A! djabli nadali! ostrożnie, nie zbliżajcie się do mnie, panie hrabio, dopóki się nie otrzepię.
 — E! mąka, czy cukier, wszystko to jedno, zawsze tylko bielą.
 — Nie, nie, to, co pan widzisz na moich rękach, to arszenik. Na szczury!
 — O! w takim, jak ten, zakładzie szczury muszą się dawać we znaki.
 — Zakład ten wcale mnie już nie interesuje, panie hrabio.
 — Wycofujesz się z handlu?
 — A tak, mój Boże! odstępuje zakład mój jednemu z subiektów.
 — Ba, zbogaciłeś się już widocznie?
 — Panie, miasto zbrzydło mi ostatecznie; od jakiegoś czasu dziwny czuję pociąg do wsi i ogrodownictwa; byłem i ja niegdyś wieśniakiem.
 — Kupujesz majątek? — zapytał Athos.
 — Kupiłem już, panie. Mały domeczek w Fontainebleau i jakieś tam dwadzieścia sążni gruntu dokoła.
 — Bardzo dobrze, Planchet, winszuję ci.
 — Ależ, panie hrabio, niezbyt nam tu wygodnie; ten przeklęty pył nabawił pana kaszlu. Co u djabła! nie radbym wcale otruć najzacniejszego pana w całem królestwie.
 Niezręczny żarcik Plancheta nie pobudził bynajmniej Athosa do wesołości.
 — Tak! — odparł — porozmawiajmy gdzie na uboczu, na przykład w twojem mieszkaniu. Wszak masz tu jeszcze swój kącik?
 — Rozumie się, panie hrabio.
 — Może tam na górze?
 I, widząc zakłopotanie Plancheta, sam, aby go ośmielić, ruszył naprzód.
 — Bo to... — odezwał się z wahaniem Planchet.