Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/117

—   117   —

 Athos nie zrozumiał tego zaambarasowania i przypisał je obawie, jakiej podlegać mógł kupiec korzenny, że nie jest w stanie ofiarować należnej mu gościnności.
 — Mniejsza z tem! — mówił, postępując wciąż naprzód — w tej dzielnicy mieszkanie kupca nie może przecież być pałacem. Chodźmy.
 — Przepraszam! — rzekł zmieszany Planchet — bo tam... pani się ubiera.
 — Pani?... — odezwał się Athos. — A! przepraszam cię, mój kochany, nie wiedziałem, że masz tam na górze....
 — To Trüchen — dodał Planchet, zaczerwieniony nieco.
 — Jak ci się podoba, mój dobry Planchecie; wybacz moją niedelikatność.
 — Nie, nie! teraz wejdźcie, panowie, bardzo proszę.
 — Nie zrobimy już tego — rzekł Athos....
 — O! słyszała naszą rozmowę, miała już dość czasu....
 — Gdybyśmy wiedzieli, że masz u siebie damę — odpowiedział Athos ze zwykłą krwią zimną — bylibyśmy prosili o pozwolenie przywitania się z nią.
 Ta wyszukana impertynencja tak zmieszała Plancheta, że rozpaczliwym ruchem rzucił się naprzód do drzwi i otworzył je na rozcież przed hrabią i jego synem. Trüchen już była zupełnie ubrana, jak przystało na bogatą i mocno zalotna kupcowę; spojrzenie niemki skrzyżowało się ze spojrzeniem francuzów. Dygnąwszy dwukrotnie, udała się do sklepu.
 Athos dyskretnie przemilczał nasuwające się pytania co do roli Trüchen w domu Plancheta i zagadnął:
 — Co porabia pan d‘Artagnan? w Luwrze go niema.
 — A! panie hrabio, pan d‘Artagnan zniknął.
 — Zniknął? — powtórzył ze zdziwieniem Athos.
 — O! panie hrabio, wiadomo już, co to ma znaczyć.
 — Lecz ja nic nie wiem.
 — Ile razy pan d‘Artagnan znika, to zawsze dla jakiejś misji, lub sprawy.
 — Musiał mówić z tobą o tem?
 — Nie, nie.