Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/131

—   131   —

przyzwyczaiłem się mierzyć długo, zanim dam ognia! Zdawało mi się, że was poznaję... O, co za szczęście, najdrożsi moi!...
 D‘Artagnan otarł pot z czoła, biegł bowiem szybko, a wzruszenie dech mu zapierało.
 — Więc to jest sam gubernator, ten, który do nas strzelał?...
 — Tak, we własnej osobie.
 — Z jakiegoż powodu?... Cóżeśmy mu zawinili?...
 — Przecież podnieśliście to, co więzień wyrzucił.
 — A!... prawda.
 — Ten półmisek... więzień napisał coś na nim, wszak prawda?..
 — Tak.
 — Byłem pewny. O, mój Boże!...
 D‘Artagnan z oznakami najwyższego niepokoju, wziął półmisek, przeczytał napis i zbladł śmiertelnie.
 — O, Boże!... — powtórzył.
 — Więc to prawda?... — rzekł Athos półgłosem.
 — Cicho!... gubernator nadchodzi.
 — Cóż nam zrobić mogą?... Czyż to nasza wina?...
 — Cicho!... mówię wam, sza!... Jeżeli domyślą się, że czytaliście, jeżeli będą podejrzewać, że zrozumieliście, w takim razie, drodzy przyjaciele, wiecie, że dałbym się zabić za was... lecz...
 — Lecz?... — powtórzyli jednocześnie Athos i Raul.
 — Lecz nie wybawię was od dożywotnego więzienia, gdybym nawet potrafił uchronić was od śmierci. Dlatego też błagam was, nie mówcie ani słowa!...
 Gubernator przebył fosę po kładce położonej i zbliżał się właśnie.
 — Co to jest!... rzekł do d‘Artagnana — dlaczego się wstrzymaliśmy?...
 — Jesteście hiszpanie, nie rozumiecie ani słowa po francusku — rzekł kapitan cicho do przyjaciół. — Otóż — dodał, zwracając się do gubernatora — miałem rację, ci panowie to dwaj wojskowi hiszpańscy, których poznałem w Ypres, w zeszłym roku. Nie umieją wcale po francusku.