Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/132

—   132   —

 — A!... — rzekł gubernator, przypatrując się z uwagą.
 I starał się, przeczytać napis na półmisku.
 D‘Artagnan porwał mu go z rąk i zatarł litery ostrzem szpady.
 — Co pan robisz!... — zawołał gubernator. — Nie będę mogł przeczytać?...
 — Tajemnica stanu — odparł krótko d‘Artagnan — a ponieważ król, o czem pan wiesz dobrze, iż ktokolwiekbądź dowie się o niej, musi umrzeć, zatem, jeżeli pan chcesz, pozwolą ci przeczytać, a następnie każe pana rozstrzelać.
 Podczas tej przemowy, Athos i Raul milczeli, jakby nic nie rozumiejąc.
 — To niepodobna, ażeby ci panowie nie rozumieli wcale po francusku?...
 — Daj pan pokój!... chociażby rozumieli nawet, co do nich mówią, toby nie przeczytali pisanego. Pamiętaj pan, że szlachcic hiszpański nie powinien nigdy umieć czytać.
 Gubernator musiał się zadowolić tem objaśnieniem, a jednak był bardzo uparty.
 — Poproś, kapitanie, tych panów, ażeby weszli do fortecy.
 — I owszem, miałem nawet sam to zaproponować odrzekł d‘Artagnan.
 W rzeczywistości kapitan zupełnie co innego myślał i pragnąłby był widzieć przyjaciół swoich o sto mil od fortecy.
 Odezwał się po hiszpańsku z zaproszeniem dwóch szlachciców, na co oni przystali.
 I udali się do wejścia głównego, a ponieważ rzecz się wyjaśniła, ośmiu żołnierzy powróciło do słodkiego farniente, przerwanego na chwilę niebywałem wydarzeniem.