Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/137

—   137   —

przeklnę wtedy Boga! A szlachcic i chrześcijanin, nie powinien przeklinać Boga swego, d‘Artagnanie; to dosyć już, gdy musiał przekląć króla.
 — Hm!... — mruknął d‘Artagnan, wzburzony tym gwałtownym wybuchem rozpaczy.
 — D‘Artagnanie, przyjacielu, ty, który kochasz Raula, spojrzyj na niego — dodał, wskazując syna — spojrzyj na boleść, nigdy go nie opuszczającą. Czy znasz coś okropniejszego, nad patrzenie bezustanne na powolne konanie tego biednego serca?
 — Pozwól mi z nim pomówić! Kto wie?
 — Spróbuj; lecz pewny jestem, że się to nie uda.
 — Nie będę go pocieszał; ja mu wyświadczę przysługę.
 — Ty?
 — Bez wątpienia. Czyż nie zdarza się, że kobieta niewierna powraca do pierwszej swej miłości? Powiadam ci, że spróbuję.
 Athos wstrząsnął głową z niedowierzaniem i odszedł w głąb wyspy, d‘Artagnan zaś powrócił do Raula i podał mu rękę.
 — Miałeś zamiar pomówić ze mną, Raulu? — odezwał się.
 — Chciałem prosić pana o jednę przysługę — odparł Bragelonne.
 — Słucham.
 — Powracasz za dni parę do Francji?
 — Tak się spodziewam.
 — Jak sądzisz, czy powinienem napisać do panny La Valliere?
 — Nie trzeba.
 — Mam jej tak dużo do powiedzenia!
 — Więc powiedz jej to osobiście.
 — Nigdy!.
 — Skądże przypuszczasz, że list większe uczyni wrażenie, niż żywe słowo?
 — Masz pan rację...
 — Ona kocha króla — rzekł d‘Artagnan bez ogródki — to uczciwa dziewczyna.
 Raul zadrżał.