Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/149

—   149   —

 — Z Malty?.. — rzekła Montalais.
 — Nie jesteś pani daleką od prawdy, na honor!
 — A więc z wyspy?... — zapytała La Valiere.
 — Nie będę pani męczył domysłami: wracam z miejsca, z którego w tej chwili odpływa pan de Beaufort do Algieru.
 — Czy widziałeś pan armję?... — zapytało kilka głosów.
 — Tak, jak panie widzę teraz — odrzekł d‘Artagnan.
 — Czy jest tam dużo przyjaciół?... — odezwała się panna de Tonnay-Chareinte chłodno lecz w taki sposób, aby zwrócić uwagę na to, co powiedziała.
 — Są tam panowie de La Guilletiere, de Monk, de Bragelonne — odrzekł d‘Artagnan.
 La Valliere zbladła.
 — Pan de Bragelonne?.. — zawołała chytra Athenais — Jakto!... i on pojechał na wojnę!...
 Montalais udepnęła ją w nogę, lecz to nic nie pomogło.
 — Czy wiesz pan, co mi się zdaje?... — ciągnęła bez litości, zwracając się do d‘Artagnana.
 — Nie wiem, proszę pani, a chciałbym bardzo wiedzieć.
 — Mnie się zdaje, że ci panowie, którzy wybrali się do Algieru, są to wszystko ludzie w miłości nieszczęśliwi, a zatem postanowili spróbować, czy czarne piękności nie będą dla nich łaskawsze, niż nasze białe dziewice.
 Niektóre z pań zaczęły się śmiać; biedna La Valliere mieszała się coraz bardziej.
 Montalais kaszlała z całych sił.
 — Myli się pani — przerwał d‘Artagnan — mówiąc, że kobiety w Dżidżeli są czarne; wprawdzie nie są też białe, ale żółte...
 — Żółte!
 — Proszę się nie dziwić; nie można sobie wyobrazić nic piękniejszego nad taką płeć przy oczach czarnych i ustach pąsowych, jak korale...
 — Tem lepiej dla pana de Bragelonne — dodała panna Tonnay-Charente. — Biedny chłopiec! będzie mógł się łatwiej pocieszyć.