Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/151

—   151   —

go, lecz, widząc, że chce mówić z kapitanem muszkieterów, usunęli się na bok.
 Król obejrzał się jeszcze, czy nie ujrzy La Valliery, nie mogąc zrozumieć, dlaczego jej niema, nareszcie wprowadził d‘Artagnana, aż do gabinetu swojego i tam zapytał:
 — No cóż, gdzie więzień?
 — W więzieniu, Najjaśniejszy Panie.
 — O czem rozmawiał przez drogę?
 — Nic nie mówił, Najjaśniejszy Panie.
 — A co robił?
 — W chwili, gdyśmy się przeprawiali na Ś-tą Małgorzatę, rybak, na którego statku płynęliśmy, zbuntował się i chciał mnie zabić. Otóż, więzień bronił mnie, zamiast starać się skorzystać ze sposobności i myśleć o ucieczcze...
 Król pobladł.
 — Dosyć! — rzekł.
 D‘Artagnan skłonił się znowu.
 Ludwik chodził wzburzony wzdłuż i wszerz gabinetu.
 — Byłeś w Antybach? — rzekł — kiedy pan de Beaufort tam przybył?.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, wtedy właśnie wyjechałem.
 — A!
 Znowu milczenie.
 — Cóż tam widziałeś?
 — Dużo ludzi — odparł d‘Artagnan chłodno.
 Król poznał, że d‘Artagnan nie ma ochoty opowiadać.
 — Rozkazałem ci powrócić, kapitanie, aby ci powiedzieć, że masz jechać i przygotować dla mnie kwaterę w Nantes.
 — W Nantes? — zawołał d‘Artagnan.
 — W Bretanji.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, wiem, że to w Bretanji — Wasza Królewska Mość udaje się aż do Nantes?
 — Zbierze się tam wielka rada — odrzekł król. — Mam jej postawić dwa żądania; chcę zatem zrobić to osobiście.
 — Kiedy mam wyjechać?