Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/152

—   152   —

 — Dziś w wieczór... jutro wieczorem, ponieważ potrzebujesz odpocząć.
 — Nie jestem zmęczony, Najjaśniejszy Panie.
 — Tem lepiej... Zatem dziś, albo jutro, jak ci się podoba.
 D‘Artagnan pożegnał króla i chciał wyjść, lecz, widząc, że tenże chciałby jeszcze coś powiedzieć:
 — Najjaśniejszy Panie — odezwał się, zbliżając — czy Wasza Królewska Mość zabiera dwór z sobą?
 — Ma się rozumieć.
 — Więc z pewnością potrzebni będą muszkieterowie?...
 Król spuścił oczy przed bystrym wzrokiem kapitana.
 — Zabierz całą brygadę — odpowiedział.
 — Czy to już wszystko?... Król nie ma innych rozkazów do wydania?...
 — Nie... Ale!... ale...
 — Słucham.
 — W zamku Nantejskim, który jest bardzo źle utrzymany, postawisz wartę muszkieterów, przy drzwiach każdego z głównych dygnitarzy, jacy tam ze mną przybędą.
 — Naprzykład: przy drzwiach pana de Lyonne?...
 — Tak.
 — Pana Letelier?...
 — Tak.
 — Pana de Brienne?...
 — Tak.
 — I pana ministra skarbu?...
 — Ma się rozumieć.
 — Dobrze, Najjaśniejszy Panie!... Wyjeżdżam jutro...
 — Słówko jeszcze, panie d‘Artagnanie. Spotkasz się w Nantes z księciem de Gevres, dowódzcą gwardji. Staraj się rozstawić swoich muszkieterów, przed przybyciem jego straży... Kto pierwszy, ten lepszy.
 — Rozumiem, Najjaśniejszy panie.
 — A wrazie gdyby pan de Gevres chciał od ciebie tłomaczenia?...