Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/153

—   153   —

 — Co znowu. Najjaśniejszy Panie!... czyżby pan de Gevres śmiał mnie zapytać nawet?...
 To powiedziawszy, muszkieter wykręcił się na piecie i znikł po za drzwiami.
 — Do Nantes!... — mruczał, schodząc ze schodów. — Dlaczego nie odważył się powiedzieć odrazu, że idzie na Belle-Isle?...
 Przy drzwiach na dziedziniec dogonił go urzędnik z biura pana de Briene.
 — Panie d‘Artagnan!.... — wołał — przepraszam...
 — Co takiego, panie Ariste?...
 — Jest tu przekaz od króla...
 — Do waszej kasy?... — zapytał muszkieter.
 — Nie, panie, do kasy pana Fouquet.
 D‘Artagnan zdziwiony, czytał przekaz na dwieście pistolów, pisany własną ręką króla.
 — To tak!... — pomyślał, podziękowawszy uprzejmie urzędnikowi pana de Brienne — więc to pan Fouquet zapłaci koszta podróży!... Mordioux!... tak zrobiłby tylko Ludwik XI-ty. Czemu nie kazał zapłacić z kasy pana Colberta?... Onby to z wielką radością uczynił!...
 I, wierny zasadzie, ażeby nigdy nie przetrzymywać długo przekazów na okaziciela, udał się wprost do pana Fouquet, dla odebrania dwustu pistolów.