Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/162

—   162   —

 — I ja tak myślę.
 — Któż więc inny działa na króla?
 — Jest ktoś, bardzo nawet potężny.
 — Może królowa matka?
 — Jej Królewska Mość, królowa matka ma daleko większa słabość dla pana Fouqueta niż dla syna swojego...
 — Nie wierz pan temu — rzekła stara z uśmiechem.
 — O ja bardzo często na to patrzyłem — odparł Colbert z niedowierzeniem.
 — Dawniej, wszak prawda?
 — Teraz, świeżo, księżno, w czasie pobytu w Vaux. Ona przecież przeszkodziła aresztowaniu pana Fouqueta.
 — Zdania się zmieniają, kochany panie. Dzisiaj królowa myśli inaczej, niż wczoraj...
 — Dlaczego?
 — Cóż panu zależy na powodach?
 — Przeciwnie, bardzo zależy; ponieważ, gdybym miał pewność, że nie obrażę Jej Królewskiej Mości, w takim razie pozbyłbym się skrupułów...
 — Słyszałeś zapewne o wielkiej tajemnicy?
 — O tajemnicy?
 — Nazywaj to, jak ci się podoba. Otóż królowa matka czuje wstręt do wszystkich, którzy w jakikolwiek bądź sposób przyczynili się do odkrycia tej tajemnicy, a pan Fouquet, jak sądzę, jest jednym z tych ludzi...
 — Można być zatem pewnym przyzwolenia królowej matki?
 — Widziałem dziś Najjaśniejszą Panią i z jej ust to słyszałam.
 — Wierzę pani.
 — Więcej ci powiem: znasz może człowieka, który był serdecznym przyjacielem pana Fouquet, niejakiego d‘Herblay, biskupa, jak mi się zdaje?
 — Biskupa z Vannes.
 — Otóż tego pana d‘Herblay, znającego również straszną tajemnicę, królowa matka rozkazała ścigać zapamiętale.
 — Znajdziemy pana d‘Herblay, księżno.