Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/164

—   164   —

 Cała nienawiść księżny wyszła teraz na jaw.
 — Jest to zdobycz kobieca — rzekła — a królowa jest kobietą. Jeżeli chce, ażeby ujęto pana d‘Herblay, to ma ważne potemu powody... A czyż pan d‘Herblay nie jest przyjacielem tego, który popadł w niełaskę?
 — O! to nic nie znaczy!... — mówił Colbert. Będziemy patrzyli przez szpary na pana d‘Herblay, jeżeli tylko nie jest wrogiem króla. Czy się to pani nie podoba?
 — Wszak ja nic nie mówię.
 — Tak... chciałabyś go pani widzieć w więzieniu, w Bastylji naprzykład.
 — Sądzę, że mury Bastylji pewniej ukryją tajemnicę, niż mury Belle-Isle.
 — Jeżeli wreszcie tak bardzo pani chodzi, ażeby ten buntownik był uwięziony, to zaręczam że go złapiemy.
 — Belle-Isle jest ufortyfikowana, panie Colbert, a ufortyfikowana przez niego samego.
 — Choćby jej sam nawet bronił, to przecież nie jest niezdobytą: jeżeli biskup z Vannes zamknie się w Belle-Isle, w takim razie zarządzimy oblężenie i dostaniemy pana biskupa.
 — Bardzo dobrze, panie Colbert, od tej chwili jesteśmy prawdziwymi sprzymierzeńcami, a ja zawsze gotową będę na twoje usługi.
 — O, pani, to ja oddaję się na twoje... Kawaler d‘Herblay jest szpiegiem hiszpańskim, wszak prawda?
 — Trochę więcej.
 — Ambasadorom tajnym?
 — Idź pan wyżej.
 — Król Filip III-ci jest bigotem. Zatem... spowiednikiem Filipa III-go?
 — Jeszcze wyżej.
 — Mordieu!... — krzyknął Colbert, zapominając się wobec wielkiej damy, przyjaciółki królowej, wobec księżny de Chevreuse — więc to generał Jezuitów?
 — Zgadłeś pan — odparła księżną.