Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/168

—   168   —

 — Przeciwnie! — rzekł Fouquet — stanąć na miejscu.
 — Panie! to szaleństwo! — szepnął Gourville.
 — Stanąć na miejscu! — powtórzył Fouquet.
 Osiem wioseł oparło się w wodzie, aż statek w tył się cofnął i stanął nieruchomo.
 Drugi gabar nie odrazu spostrzegł manewr pierwszego i zbliżył się prawie na strzał muszkietu.
 Fouquet miał wzrok słaby, Gourvillowi blask słońca przeszkadzał, sternik tylko, z tą dokładnością i wprawą, jaką daje ciągła walka z żywiołami, dostrzegł podróżnych na gabarze.
 — Widzę! zawołał — jest ich dwóch.
 — Ja nic nie widzę — rzekł Gourville.
 — Niezadługo i pan zobaczysz; najwyżej dwadzieścia uderzeń wioseł, a będą o dwadzieścia kroków od nas.
 Nie sprawdziło się jednak to, co mówił sternik; gabar naśladował rozkaz, dany przez Fouqueta i, zamiast się zbliżać, stanął na środku rzeki.
 Gourville dojrzał już stojącego na wzniesieniu Colberta.
 Gabar Colberta nie ruszał się z miejsca.
 — Nie znoszę sytuacji niepewnej! — zawołał Fouquet. Płyńmy wprost na niego. O, panie! nie czyń tego, gabar pełen jest zbrojnych.
 — Mamże ścierpieć, aby mnie, jak złoczyńcę ścigano?
 — Nic nie dowodzi, aby cię ścigano, bądź pan cierpliwy.
 — Cóż mam robić zatem?
 — Nie zatrzymuj się, panie; spieszyłeś, aby sądzono, żeś tak wziął do serca rozkaz królewski. Każ podwoić szybkość teraz, a kto dożyje, ten zobaczy!
 — Masz rację. Dalej! — krzyknął Fouquet ponieważ tamci stoją na miejscu, my ruszajmy w drogę.
 Sternik dał znak wioślarzom, którzy, po chwilowym wypoczynku, raźno ujęli za wiosła.
 Zaledwie gabar posunął się o jakie sto uderzeń, gdy druga dwunastowiosłówka ruszyła także z miejsca. I tak trwało dzień cały, bez żadnej zmiany w odległości dwóch statków.