Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/176

—   176   —

 Przed zamkiem rozlegały się sygnały na trąbkach, bito w bębny...
 — Co to znaczy, Gourvillu?
 — Król przybywa, ekcselencjo.
 — Król!
 — Tak, panie mój, król, który nie zatrzymywał się na przeprzęgach, który pozabijał konie i przyjechał o osiem godzin wcześniej, niż pan rachowałeś.
 — Zgubiony jestem!... — jęknął Fouquet. — Zacny d‘Artagnan zapóźno mnie ostrzegł!
 Król wjeżdża właśnie do miasta; odezwały się armaty na wałach, a odpowiedziały im armaty ze statku, stojącego w dole rzeki.
 Skoro król wszedł do przedsionka, d’Artagnan skierował się do mieszkania Fouqueta, lecz tak wolno, tak po maleńku, zatrzymując się co chwila dla rozmowy z muszkieterami, w rząd ustawionymi, iż rzecby można, że rachował minuty, lub kroki swoje, zanim miał spełnić posłannictwo.
 Fouquet roztworzył okno, aby z nim się rozmówić.
 — Oho!... — zawołał d’Artagnan, zobaczywszy ministra — jeszcześ pan w domu, ekscelencjo?
 Słowo „jeszcze“ wymówione z naciskiem przekonało Fouqueta, jak pożytecznemi były rady i wskazówki, udzielone mu podczas odwiedzin muszkietera.
 Minister westchnął jedynie.
 — Tak, panie, jestem jeszcze w domu — odpowiedział — przybycie króla przeszkodziło mi do wykonania zamiaru...
 — To ekscelencja wiesz, że król przyjechał?...
 — Widziałem króla i sądzę, że tym razem z jego rozkazu przychodzisz...
 — Dowiedzieć się o zdrowie ekscelencji i prosić, jeżeli będziesz mógł, abyś zechciał udać się do zamku.
 — Zaraz, panie d‘Artagnanie, natychmiast.
 Fouquet westchnął raz ostatni, wsiadł do karety, tak był bowiem osłabiony, że iść nie był w stanie, i udał się do zamku w towarzystwie d‘Artagnana.