Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/179

—   179   —

buję zatem przygotowania. Jedno tylko chciałbym uczynić zapytanie, czy pozwolisz mi, Najjaśniejszy Panie?
 — Owszem, pozwalam.
 — Dlaczego Wasza Królewska Mość nie raczyła uwiadomić o tem swego pierwszego ministra jeszcze w Paryżu?
 — Byłeś pan chory, nie chciałem cię trudzić.
 — Nigdy żadna praca, żadne wyjaśnienie nie męczy mnie, Najjaśniejszy Panie; a ponieważ nadeszła chwila, że chcę błagać mojego króla o wyjaśnienie...
 — O, panie Fouquet!... jakichże wyjaśnień żądasz?
 — Chcę wiedzieć, jakie są zamiary Waszej Królewskiej Mości względem mojej osoby.
 Król poczerwieniał.
 — Oczerniono mnie — mówił żywo Fouquet — powinienem zatem żądać sprawiedliwości królewskiej...
 — Niepotrzebnie to mówisz, panie Fouquet, wiem dobrze, co mi wiedzieć potrzeba.
 — Wasza Królewska Mość może wiedzieć tylko to, co mu powiedziano, ja zaś nie odzywałem się nigdy, podczas gdy inni pozwalali sobie...
 — Co chcesz przez to powiedzieć, panie Fouquet?... — przerwał król, chcąc skończyć niemiłą rozmowę.
 — Zmierzam prosto do celu, Najjaśniejszy Panie, i oskarżam, że jest człowiek, który pragnie zgubić mnie w opinji Waszej Królewskiej Mości.
 — Nikt tego nie czyni, panie Fouquet.
 — Najjaśniejszy Panie, ta odpowiedź przekonywa mnie, iż miałem rację.
 — Panie Fouquet, nie lubię, gdy kto oskarża...
 — Nawet gdy się jest oskarżonym!...
 — Za dużo mówimy o tej sprawie.
 — Nie chcesz. Najjaśniejszy Panie, ażebym się usprawiedliwił?
 — Powtarzam panu, że cię nie obwiniam.
 Fouquet cofnął się w tył i skłonił lekko.