Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/183

—   183   —

dzenia mnie do domu? Zaszczyt to okrutnie dwuznaczny!... Wystarczy pierwszy lepszy lokaj w tym razie.
 — Dlaczegóż to, panie Fouquet? Pan d‘Artagnan wszak mnie samego odprowadza nieraz!
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, lecz czyni na rozkaz króla; podczas gdy mnie...
 — Cóż dalej?
 — Jeżeli ja powrócę do domu z dowódcą muszkieterów królewskich, powiedzą wszyscy, że każesz mnie aresztować.
 — Aresztować?... — powtórzył król, bledszy od samego Fouqueta — aresztować!... co znowu?...
 — Czegóż bo ludzie nie powiedzą!... — ciągnął Fouquet ze śmiechem — założę się, iż znajdą się tacy, którzy śmiać się z tego będą...
 Żarcik ten zmieszał monarchę.
 Fouquet miał tyle zręczności, czy szczęścia, iż Ludwik XIV-ty bał się kroku, jaki miał uczynić.
 Skoro d‘Artagnan wszedł, dostał rozkaz przysłania jednego z muszkieterów dla towarzyszenia panu ministrowi.
 — Nie potrzeba — odezwał się tenże — wolę powrócić z Gourvillem, który czeka na dole. Lecz to nie przeszkodzi mi korzystać z towarzystwa pana d‘Artagnana. Cieszy mnie bardzo, że taki znawca ujrzy Belle-Isle i oceni przynajmniej godnie fortyfikacje wyspy.
 D‘Artagnan skłonił się, nie pojmując nic, co zaszło pomiędzy królem i ministrem.
 Fouquet złożył jeszcze jeden ukłon królowi i, udając wielkie osłabienie, wyszedł powolnym krokiem.
 Gdy znalazł się już w niejakiej od zmaku odległości:
 — Nareszcie, jestem ocalony!... szepnął. — O tak!... ujrzysz Belle-Isle, wiarołomny królu, ujrzysz ją, lecz gdy mnie już tam nie będzie!
 I znikł w cieniu bocznych ulic.
 D‘Artagnan pozostał z królem.
 — Kapitanie — odezwał się monarcha — pójdziesz za Fouquetem...