Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/184

—   184   —

 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Zaaresztujesz go w mojem imieniu i zamkniesz w karecie.
 — W karecie? Dobrze.
 — Ażeby nie mógł z nikiem rozmawiać w drodze, ani też wyrzucać kartek jakich ludziom, których napotka.
 — O!... to, Najjaśniejszy Panie, będzie bardzo trudno!..
 — Nie...
 — Przepraszam Waszą Królewską Mość; nie mogę przecie udusić pana Fouquet, zamykając okna i zapuszczając firanki, jeżeli zażąda odetchnąć świeżem powietrzem. Będzie krzyczał i wyrzucał kartki, o ile mu się spodoba.
 — Przewidziałem to, panie d‘Artagnan. Kareta z okratowanemi oknami usunie niebezpieczeństwo, o jakiem mówisz...
 — Kareta z żelazną kratą!... zawołał d‘Artagnan — czyż podobna takie kraty zrobić przez pół godziny, a przecież Wasza Królewska Mość rozkazuje mi udać się natychmiast do pana Fouqueta.
 — Taka kareta jest już gotową.
 — To co innego — rzekł kapitan. — Jeżeli ekwipaż gotów, potrzeba tylko kazać założyć konie.
 — Już założone.
 — A!
 — Woźnica i straż wojskowa oczekują w drugim dziedzińcu.
 D‘Artagnan pochylił głowę.
 — To pozostaje mi tylko zapytać króla, dokąd mam odwieźć pana Fouqueta?
 — Najprzód do zamku Angers.
 — Dobrze, Najjaśniejszy Panie.
 — A potem, zobaczymy...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Panie d‘Artagnan, jeszcze słowo: zauważyłeś pewnie, iż do ujęcia Fouqueta nie użyłem mojej straży, co do wściekłości przyprowadzi pana de Gesores.
 — Wasza Królewska Mość nie używa swej straży — rzekł kapitan — ponieważ nie ufa panu de Gesores.
 — Dlatego, że ufam panu.