Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/185

—   185   —

 — Wiem o tem, Najjaśniejszy Panie, nie trzeba mi przypominać.
 — Tylko dlatego to robię, mój panie, aby ci oznajmić, że od tej chwili, gdyby się przytrafił jakikolwiek przypadek, a pan Fouquet zdołał uciec... trafiają się takie wypadki, panie.
 — O!.. Najjaśniejszy Panie, bardzo często; lecz trafiają się innym, ale nie mnie...
 — Dlaczego nie panu?
 — Ponieważ była chwila, w której chciałem ocalić pana Fouqueta.
 Król zadrżał.
 — Ponieważ — ciągnął kapitan — miałem do tego prawo, bo odgadłem plany Waszej Królewskiej Mości, choć ani słowa o tem nie powiedział, a w dodatku pan Fouquet spodobał mi się bardzo. Wolno mi było przecież okazać mu współczucie?...
 — Co prawda, mój panie, to wcale nie wzbudzasz zaufania mego tem opowiadaniem!...
 — Gdybym go był wtedy ocalił, byłbym zupełnie niewinnym; co więcej, dobrze bym uczynił, albowiem pan Fouquet nie jest złym człowiekiem... Lecz on sam tego nie chciał; jego zła gwiazda zwyciężyła; nie umiał korzystać z dobrej chwili... Tem gorzej dla niego!... Obecnie jestem na służbie i będę posłuszny rozkazom otrzymanym... Wasza Królewska Mość może uważać pana Fouqueta już za aresztowanego, nawet za zamkniętego w zamku Angers.
 — Powoli... kapitanie... jeszcześ go nie ujął!....
 — To do mnie należy, Najjaśniejszy Panie, tylko raz jeszcze, proszę, namyśl się, królu... Czy na serjo każesz mi aresztować pana Fouquet, Najjaśniejszy Panie?...
 — Tak, po tysiąc razy, tak!...
 — Napisz to własnoręcznie, Najjaśniejszy Panie.
 — Oto masz rozkaz gotowy.
 D‘Artagnan przeczytał, skłonił się i wyszedł.
 Z wysokości tarasu spostrzegł Gourvilla, który z uradowaną miną zmierzał ku mieszkaniu pana Fouqueta.