Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/194

—   194   —

 — Dziwne, niepojęte!... — szeptał monarcha. — Przywołaj pana Colberta...
 Colbert wszedł; czekał on na tę chwilę od samego rana.
 — Panie Colbert — rzekł król prędko — trzeba się dowiedzieć, co się stało z panem d‘Artagnan.
 Colbert odrzekł spokojnie:
 — Gdzie Wasza Królewska Mość każe mi go szukać?
 — Czyż nie wiesz, mój panie, dokąd go posłałem?... — mówił król cierpko.
 — Nie powiedziałeś mi tego, Najjaśniejszy Panie.
 — Panie Colbert, są rzeczy, które się odgaduje, a panu przedewszystkiem przychodzi to z łatwością...
 — Mogłem przypuszczać, Najjaśniejszy Panie, lecz nie ośmieliłbym się odgadywać.
 Zaledwie Colbert wymówił te słowa, gdy ostry głos przerwał rozmowę pomiędzy nim i monarchą.
 — D‘Artagnan!... — zawołał król uradowany.
 D‘Artagnan zły i blady odezwał się do króla.
 — Najjaśniejszy Panie, czy Wasza Królewska Mość wydał rozkaz moim muszkieterom?
 — Jaki rozkaz?... — zapytał król.
 — Co do mieszkania pana Fouquet.
 — Żadnych poleceń ani rozkazów nie dawałem.
 — A!... — rzekł d‘Artagnan gryząc wąsy. — Nie omyliłem się zatem: to ten jegomość...
 I wskazał Colberta.
 — Cóż to się stało?... — zapytał Ludwik XIV-sty.
 — Wydał rozkaz rewizji całego domu, kazał bić służbę i urzędników, odbijać zamki i szuflady, przewrócić do góry nogami mieszkanie prywatne spokojnego obywatela; mordioux! dziki nie powstydziłby się takiego czynu!
 — Panie?... — przerwał Colbert rozjątrzony.
 — Panie!... — mówił swoje d‘Artagnan — król tylko jeden, czy słyszysz pan?... król tylko ma prawo rozkazywać moim muszkieterom; panu zaś zabraniam stanowczo i mówię to