Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/207

—   207   —

 — Czyś oszalał?... — zawołał. — Skąd wiesz, że to nie jest podstęp?...
 — Ależ, jeżeli d‘Artagnan nas wzywa, to jednakże...
 — Kto ci powiedział, że to d‘Artagnan?...
 — Jego pismo... przecie...
 — Można podrobić pismo. To jest podrobione właśnie, trzęsące jakieś, krzywe...
 — Masz rację, jak zawsze; lecz tymczasem znów jesteśmy jak w rogu.
 Aramis milczał.
 — Co prawda — dodał poczciwy Porthos — nie potrzebujemy nic wiedzieć...
 — Co ja mam robić?... — zapytał Jonathas.
 — Powrócisz na pokład kapitana.
 — Dobrze, eminencjo.
 — I powiesz, że prosimy, aby raczył sam przybyć na wyspę.
 — Rozumiem — rzekł Porthos.
 — Dobrze, eminencjo — odrzekł Jonathas — a jeżeli kapitan odmówi.
 — Jeżeli odmówi zrobimy z armat użytek, ponieważ je posiadamy.
 — Przeciwko d‘Artagnanowi?...
 — Porthosie, jeżeli to d‘Artagnan, to przyjdzie tutaj. Odjeżdżaj, Jonathas.
 — Na honor, nic a nic nie rozumiem — mruczał Porthos.
 — Przyszła chwila, drogi przyjacielu, że wszystko ci wytłumaczę: siadaj tu obok mnie, nadstaw uszu i słuchaj.
 — O!.. bądź pewny, słucham uważnie!...
 — Mogę odbić od brzegu, eminencjo?... — wołał Jonathas.
 — Jedź i powracaj z odpowiedzią.
 — Hola!.. przepuścić statek!...
 Statek odpłynął do okrętu wojennego.
 Aramis ujął za rękę Porthosa i rozpoczął wyjaśnienia.