Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/23

—   23   —

 — Obrzydłe stworzenie ten Colbert — rzekł Aramis.
 — Na honor, masz słuszność!
 — Kiedy pomyślę — rzekł biskup — że ten cymbał będzie za sześć miesięcy twoim ministrem i że będziesz musiał mu służyć jak Richelieumu i Mazariniemu!
 — Tak, jak ty służysz panu Fouquet — odrzekł d‘Artagnan.
 — Z tą różnicą, że Fouquet nie jest Colbertem.
 — To prawda.
 I d‘Artagan udał zasmuconego.
 — Ale — dodał po chwili — dlaczego mówisz, że za sześć miesięcy pan Colbert będzie ministrem?
 — Gdyż pan Fouquet wówczas nim nie będzie.
 — Zrujnuje się, nieprawdaż?
 — Zupełnie.
 D‘Artagnan zbliżył się do swego przyjaciela, wziął go za rękę i, patrząc mu w oczy, rzekł:
 — Aramisie, czy kochasz mię jeszcze choć trochę?
 — Tak, kocham cię.
 — Powiedz mi więc szczerze. Mam przeczucie, które mnie dręczy. Niegdyś sam wierzyłeś w przeczucia. Przeczucie to powiada mi, że masz jakiś zamiar ukryty.
 — Ja? zamiar?
 — Jestem pewny, przysiągłbym na to.
 — Dręczysz mię, przyjacielu, znasz mię i wiesz, że jeżeli mam zamiar, o którym powinienem przed tobą zamilczeć, to się nie dowiesz. Gdybym zaś miał taki, jaki mógłbym ci — wyjawić, dawnobym to uczynił.
 — Nie, Aramisie, nie. Są zamiary, które się wyjawia tylko w stosownych chwilach.
 — A więc, mój dobry przyjacielu — odrzekł biskup, śmiejąc się widać, że chwila ta jeszcze nie nadeszła.
 D‘Artagnan smutnie potrząsnął głową.
 — O przyjaźni!... — rzekł — przyjaźni! czcze słowo! Oto człowiek, który, gdybym tego zażądał, dałby się za mnie w kawałki porąbać...
 — To pewno — rzekł ze szlachetnością Aramis.